Hikâye edilmiştir ki, bir hükümdara hiçbir benzeri görülmemiş, mücevherlerle kaplı, fîrûze bir kadeh gönderilmişti. Hükümdar buna çok sevindi ve yanındaki hikmet ehli bir zâta dedi ki: Bunun hakkında ne düşüyorsun? O da şöyle cevap verdi: Onu hazır bir muhtaçlık ve çabuk gelecek bir musîbet olarak görüyorum. Hükümdar sordu: Bu nasıl olur? O zât da cevap verdi: Kırıldığı zaman tamir edilmesi mümkün değildir. Çalındığı zaman da ona muhtaç olursun. Oysa onun sana gönderilmesinden önce musîbet ve fakirlikten emin bulunuyordun. Aradan zaman geçti, gerçekten bir gün kadeh ansızın kırıldı ve hükümdar tahammül edilmez bir hüzne düştü. Sonra dedi ki: Hakîm doğru söylemiş. Belki de o bize gönderilmemişti. Üstelik varlığı bir hîle ve aldanış metâı oldu.

Dünyâ, kendisiyle yetinenler için asla ahirete bir vesîle olamaz. Ancak onunla ahiret için meşgul olan kişiyi hayra götüren bir metâdır, o hayır cennettir. Öyleyse dünya bizzat kendisi için istenmez, aksine âhiret sevâbını kazanmak için elde edilmeğe çalışılır. (Rûhu’l-Beyan 20. Cilt, Erkam Yay.)