Hz. Ömer (ra)’ın hilâfeti zamanında bir adam geldi ve ondan hilâfet meclisinde yerine getirmek için valilik işi istedi. Hz. Ömer (ra) adama: “Kur’ân biliyor musun?” diye sordu. Adam: “Bilmiyorum, okumadım” diye cevap verdi. Hz. Ömer (ra): “Biz Kur’ân bilmeyene iş vermeyiz” dedi. Adam geri döndü, Hz. Ömer (ra)’ın kendisine bu işi vermesi için, zorluklarla beraber büyük bir azim ve gayret içinde kendisini Kur’ân öğrenmeye verdi. Kur’ân öğrenip onu hıfzettiğinde Kur’ân’ı okumanın ve  bilmenin bereketiyle öyle bir mertebeye erişti ki artık gönlünde ne vali olma hırsı, ne de Hz. Ömer (ra)’ı görme isteği kaldı. Sonra bir gün Hz. Ömer (ra) adamı gördü ve şöyle dedi: “Ey delikanlı, ne oldu ki birden bire bizden uzaklaşmayı tercih ettin?” Adam şöyle cevap verdi: “Ey mü’minlerin emiri, sen insanların kendisinden uzaklaşmak isteyeceği kimselerden değilsin. Fakat Kur’ân öğrendim ve öyle zengin bir kalbe sâhib oldum ki insanlara ve o işe ihtiyacım kalmadı.” Hz. Ömer (ra): “Seni bu dergâhta ihtiyaç duymamaya götüren âyet hangisidir?” diye sordu. Adam: “Bu âyet Talâk Suresi’ndedir.” Diye cevap verdi. (İsmail Hakkı Bursevî, Rûhu’l-Beyân 21. Cilt, Erkam Yay.)