Yaman Dede; Galata Mevlevîhâne’sine giderken yolda duvara yaslanmış, mecalsiz ve tâkatsiz bir vaziyette iken kendisine bir talebesi denk gelir. Der ki:

“‒Hocam, herhâlde hastasınız. Sizi doktora götürmemi ister misiniz?”

Yaman Dede, derin bakışlarını talebesine çevirir:

“‒Hayır evlâdım, hasta değilim. Sadece hatrıma Efendimiz (sav) geldi. O’nun muazzam ve mûtenâ hâl ve şahsiyetini düşündükçe, dehşete gelip kendimi kaybediyorum, O’nu idrak husûsunda tâkatim kesiliyor. Ayakta duracak mecâlim kalmıyor. Hâlsiz ve perişan düşüyorum.”

Onun yazdığı na‘t-ı şerif de bu hissiyâtı ne güzel ifade eder:

Susuz kalsam, yanan çöllerde cân versem elem duymam,

Yanardağlar yanar bağrımda, ummânlarda nem duymam,

Alevler yağsa göklerden ve ben masseylesem duymam,

Cemâlinle ferahnâk et ki yandım yâ Rasûlâllah!.. (Osman Nûri Topbaş, Yüzakı Dergisi, Mayıs-2016)