Cenâb-ı Hak buyuruyor:

"Verdiğiniz sözü yerine getirin, çünkü verilen söz, sorumluluk gerektirir.” (İsrâ, 34)

Rasûlullah (sav) buyurdular:

"Münâfığın alâmeti üçtür: Konuşunca yalan söyler. Söz verince sözünde durmaz. Kendisine bir şey emanet edilince hıyanet eder." (Buhârî, Îmân 24; Şehâdât 28, Vesâyâ 8, Edeb 69; Müslim, Îmân 107-108)

Abdullah bin Ebi’l-Hamsâ (ra) şöyle anlatıyor:

“Peygamberliğinden önce Rasûlullah (sav) ile bir alışveriş yapmıştım. Kendisine borçlandım, biraz beklerse hemen getireceğimi vaad ederek oradan ayrıldım. Fakat verdiğim sözü unutmuşum. Üç gün sonra hatırlayıp konuştuğumuz yere geldiğimde, O’nu aynı yerde beklerken buldum.

Bu uzun bekleyişe rağmen Allah Rasûlü (sav), beni azarlamadı ve sadece:

"−Ey delikanlı! Bana zahmet verdin, üç gündür burada seni bekliyorum." buyurdu.” (Ebû Dâvûd, Edeb, 82/4996)

O’nun bu söze sadâkat ve benzeri hasletleri karşısında kendisine «Muhammedü’l-Emîn» denilmiştir. Öyle ki O’na inanmayan, son derecede düşman olanlar dahî O’nu «el-Emîn» ve «es-Sâdık» olarak tasdik ettiler. Ebû Cehil dedi ki:

“Sen hiç yalan söylemedin! Sen’in «el-Emîn» ve «es-Sâdık» olduğuna biz kānîyiz. Ancak biz Sen’in getirdiğini istemiyoruz.”

Nefsâniyet nasıl devâsâ bir ejderha olup insanı yutuyor. Ancak bu derecede nefsinin girdabında boğulanlar bile Efendimiz (sav)’in doğruluk ve söze riayetinde ittifak ediyorlar. Velhâsıl düşmanın bile takdir etmekten başka çare bulamadığı böylesine yüce haslet, günümüz insanının en büyük ihtiyacı. Kendimize her zaman sormak lâzım:

Ulu Peygamber’e uygun mu hayâtın, sıfatın,

Düşmanın methine şâyan değerin var mı gönül? (Osman Nûri Topbaş, Yüzakı Dergisi, Mayıs-2007)